Korpus očuvanih srpskih, pravoslavnih manastira spada u najvrednije spomeničko blago Fruške gore. Prvi pisani podatak o pravoslavnim manastirima na Fruškoj gori je iz 1455, a nalazi se u pismu despota Đurđa Brankovića (oko 1375-1456), poslednjeg srpskog vladara pre pada srpske despotovine pod Turke 1459, papi Kalistu III. Srpski despot Branković se u pismu pozvao na pravo dobijeno od prethodnog pape, Nikole V da "In regno Hungarie" podigne pravoslavne manastire, što je i ostvareno u vekovima koji će uslediti. Narodno predanje gradnju fruškogorskih manastira smešta nekoliko vekova pre nego što to pokazuju istorijski podaci. Istorija fruškogorskih manastira se dobrim delom može vezati za ktitorstvo srpske plemićke porodice Branković: despota Stefana Brankovića, njegovu ženu, despoticu Angelinu Branković i njihove sinove, a potonje despote, Đorđa i Jovana. Među njima za ktitorske zasluge treba posebno izdvojiti despota Đorđa Brankovića (1461-1516), (kasnije mitropolit beogradsko-sremski Maksim) i njegovu majku, despoticu Angelinu Branković. Slika koju danas pokušavamo sagledamo, posmatrajući fruškorske manastire, je predstava materijalizovanog koncepta kulturnog, prosvetnog i ekonomskog poleta srpskog naroda severno od Save i Dunava započetog u trećoj deceniji 18. veka. U tom periodu je započeta velika obnova fruškogorskih manastira tokom koje je stvoren poseban oblik baroka, (negde nazvanog i srpski) koji se ogledao u arhitekturi jednobrodnih crkava sa masivnim zvonicima, izradi ikonostasa i zidnog slikarstva. Barokna monumentalnost crkava i konaka i koncentrisanost pravoslavnih monaških zajednica u Fruškoj gori, prostoru koji je proglašen nacionalnim parkom 1946, ima nepresušnu moć da iznova privlači posetioce, đake, studente i hodočasnike.