Svaki centar grada odiše nekom svojom jedinstvenom lepotom, ali za mene je novosadski centar grada pored gracioznosti, pun skrivenog blaga, ušuškanih pasaža, mesto sastajanja kultura i nacija, boema i umetnika.
Svaki dogovor za susret u centru počinje se pozdravom: „Vidimo se ispred Katedrale!“
Tekst: Srđan Bošković
Novi Sad, buduća kulturna prestonica Evrope, zvana još i Srpska Atina, biser je među gradovima Srbije. Ono što ga čini jedinstvenim jeste, između ostalog i izuzetno lep i uređen centar grada.
Svaki centar grada odiše nekom svojom jedinstvenom lepotom, ali za mene je novosadski centar grada pored gracioznosti, pun skrivenog blaga, ušuškanih pasaža, mesto sastajanja kultura, nacija, boema i umetnika.
Centar Novog Sada odiše palatama i kulturno-istorijskim spomenicima. Svojom prelepom arhitekturom, glavnim gradskim trgom dominira Gradska kuća čiju fasadu krase rimske boginje, a odmah pored nalazi se hotel „Vojvodina“, koji trenutno ima najduži radni vek od svih novosadskih hotela. Ovde je čuveni novosadski zet, Albert Ajnštajn, voleo da ispija kafu, a tačno preko puta ovog hotela nalazio i se i nekadašnji „Grand Hotel Majer“, čuveno sastajalište srpske elite 19. veka. Mesto je čuveno jer je upravo u ovom hotelu izglasano pripajanje Vojvodine Kraljevini Srbiji 1918. godine.
Srce Novog Sada je uvek bio glavni trg, odnosno Trg slobode. Ovde je uvek živo. Nekada su žamor na Trgu stvarali kupci i prodavci (ovde je nekada bila i glavna gradska pijaca), ali i brojni glumci, pravnici, književnici, političari koji su upravo na Trgu slobode svakodnevno bistrili o dnevno-političkim temama.
Danas su povodi za okupljanje na trgu sasvim drugačiji. Trg slobode mesto je susreta zaljubljenih parova, prijatelja, graje dece, ali i mesto održavanja nekih od poznatih novosadskih manifestacije, događaja i mesto dočeka Nove godine, kada u ponoć sa vrha gradske kuće bude ispaljen neverovatan vatromet.
Glavnim gladskim trgom dominira i spomenik čuvenom gradonačelniku Svetozaru Miletiću, inače rad jednog od najpoznatijih jugoslovenskih skulptora, Ivana Meštrovića.
Žamor prodavaca i kupaca sa trga premešten je niz Zmaj Jovinu ulici na mesto gde su nekada ribari isplovljavali sa svežom ribom, u blizini velelepnog Vladičanskog dvora, na Riblju pijacu. Kuriozitet je da danas na ovoj pijaci više nema ribarnica, ali su novosađani ovu pijacu u poslednjih nekoliko godina počeli da doživljavaju i kao mesto susreta i provoda, mesto gde se svrati na doručak/ručak ili piće sa drugarima.
U Zmaj Jovinoj ulici uvek možete videti ulične zabavljače: muzičare, žonglere, dečje animatore i impresionirane građane (i decu) kako ih prate.
Na prostoru šireg centra, a posebno na potezu između nekadašnje i današnje pijace, turistima koji naš grad posećuju i vraćaju mu se, zanimljivost predstavlja činjenica da se u svakoj ulici koja vodi do pešačke zone centra grada vide kupole Sinagoge, Grkokatoličke crkve, Evangeličke crkve, Pravoslavne crkve, Rimokatoličke crkve, a u blizini se do pre pola veka nalazila i Jermenska crkva; sve ovo stoji kao dokaz ljubavi i suživota brojnih religija i nacija u našem gradu.
