Milica Tomić (1859-1944) književnica, političarka i novinarka jedna je od sedam Vojvođanki izabranih poslanica Velike Narodne Skupštine Srba, Bunjevaca i ostalih Slovena u Banatu, Bačkoj i Baranji, koja je 1918. izglasala prisajedinjenje Kraljevini Srbiji. Rođena je u porodici Svetozara Miletića, najznačajnijeg srpskog političara u Ugarskoj u drugoj polovini 19. veka. Školovala se u Novom Sadu, Pešti i Beču, ali studije medicine nije upisala jer je preuzela na sebe deo očevih obaveza u vreme Miletićevog suđenja i tamnovanja. Za srpskog političara, novinara i publicistu Jašu Tomića udala se 1885. Posredstvom lične prepiske, nastale mnogo pre udaje za Jašu Tomića, Milica je postala žrtva političkih obračuna okončanih tzv. Tucindanskom tragedijom 1890, kada je Jaša Tomić braneći čast, kompromitovanu navodnim Miličinim pismom, ubio oponenta, političara i publicistu, Mišu Dimitrijevića. U tim teškim trenucima Milica Tomić je pružala podršku suprugu, kao i kasnije kada su Jašu Tomića, austrougarske vlasti internirale.
Njeno delo se mora sagledati u kontekstu intenzivne političke aktivnosti oca, Svetozara Miletića, zatim njegovih naslednika, kao i pokreta za emancipaciju žena u Vojvodini u drugoj polovini 19. i tokom prve dve decenije 20. veka. Aktivistički rad u ženskim organizacijama Milica Tomić je 1881. započela u Dobrotvornoj zadruzi Srpkinja Novosatkinja. Njenim zalaganjem u Novom Sadu je 1905. osnovano Poselo Srpkinja koje postaje Ženska čitaonica Posestrima 1910. Programi Posestrime pored obrazovne imali su aktivistički i humanitarni karakter. Sa istomišljenicom Julkom Ilijć bila na čelu akcije kada su 1907. žene skupile 30.000 ženskih potpisa protiv mađarizacije narodnih škola tj. zakona kojim se uvodi mađarski jezik kao nastavni u sve škole u Ugarskoj.
Milica Tomić je osnovala i bila glavna urednica časopisa i kalendara Žena (1911-1914 i 1918-1921) mesečnika koji je aktivno propitivao položaj i ulogu žene u društvu, a do 1914. i nivo kolektivnih prava srpskog naroda u Habzburškoj monarhiji. Iz javnog života povukla se posle suprugove smrti, 1922. Umrla je u Beogradu u 85. godini. Jedna ulica u Novom Sadu nosi njeno ime kao i pokrajinska Nagrada za ravnopravnost polova.