Milica Milka Marković (1869-1931), glumica i prevoditeljka, prva je rediteljka našeg teatra. Uz majku slavnu srpsku glumicu Sofiju Vujić, tetke – takođe slavne glumice Draginju Ružić, Ljubicu Kolarović i Jelisavetu Dobrinović, ujake-glumce Lazu i Paju Popović, njen životni put prirodno je vodio ka „daskama koje život znače“. Glumački angažman započela je u Novom Sadu kao petogodišnja devojčica u drami Fridriha Šilera Vilijam Tel. Imala je petnaest godina kada je postala glumica – pripravnica Narodnog pozorišta u Beogradu. Za dve godine odigrala je dvadesetak uloga, da bi 1885. potpisala ugovor sa Srpskim narodnim pozorištem u Novom Sadu i u njemu ostala do kraja karijere.
Milka Marković je bila jedna od najobrazovanijih glumica našeg glumišta. Boravila je u Beču, Minhenu, Pragu, Drezdenu, Parizu, Napulju i Rimu učeći na izvorištima evropskog teatra. Uz vrhunski glumački dar i zavidni muzički talenat, u potpunosti je vladala francuskim, nemačkim i mađarskim jezikom. Sa tih jezika prevodila je dramsku literaturu.
Na sceni je oživela najsloženije dramske i tragične likove među kojima i Gretu (Faust), Kordeliju (Kralj Lir), Ofeliju (Hamlet), Juliju (Romeo i Julija), Nastju (Na dnu). Svoj rediteljski prvenac – komad Ljubav, Ignjatija Nikolajevića Potapenka, Milka je ostvarila u novosadskom Srpskom narodnom pozorištu, novembra 1911. što je čini prvom rediteljkom kod nas. U istom pozorištu postavila je na scenu još oko šesnaest predstava. Nagrađena je Ordenom Sv. Save V reda.
Privatni život Milke Marković obeležile su tragedije: samoubistvo supruga, glumca Mihajla Markovića za koga se udala 1888. i prerana smrt sina Stevana. Drugi sin Dimitrije Marković čitav život je posvetio glumi i pozorištu. Umrla je u Novom Sadu, a sahranjena na Almaškom groblju u grobnici porodice Ružić. Jedna ulica u novosadskoj Mesnoj zajednici Vidovdansko naselje nosi danas njeno ime.