Mileva Simić (1859-1946) je za pedagošku i književnu delatnost, bila odlikovana priznanjima obe srpske vladarske porodice i to: Ordenom Kraljeva Doma I stepena (Obrenovići), a Ordenom Svetog Save IV reda (Karađorđevići). Novosadska i vojvođanska javnost joj je blagodarnost i poštovanje pokazala 1938. kada je u organizaciji Matice naprednih žena svečano obeležen njen osamdeseti rođendan.
Rođena je 1859. u Novom Sadu u porodici akademskog slikara Pavla Simića i Jelisavete Jovšić – kćeri novosadskog advokata i jedno vreme gradonačelnika Novog Sada, Grigorija Jovšića. Mileva Simić kao dvanaestogodišnjakinja uspela da i pored formalnih prepreka (neodgovarajuća dob), upiše Učiteljsku školu u Somboru. Kao petnaestogodišnjakinja angažovana je za nastavnicu u novosadskoj Srpskoj višoj devojačkoj školi, a kao sedamnaestogodišnjakinja, posle očeve smrti preuzela je brigu o majci, braći i sestri.
Mileva Simić je više od tri decenije bila nastavnica, najpre Srpske više devojačke škole u Novom Sadu (predavala je domaćinstvo i pedagogiju, ručni rad, pouke o zdravlju, crtanje, gimnastiku i nemački jezik), a nekoliko godina posle Prvog svetskog rata i Državne ženske građanske škole u istom gradu. Autorka je udžbenika za devojačke škole Kućarstvo (1892, 1921. i 1926) i Pedagogija (1894), više objavljenih radova o vaspitanju ženske dece i stručnih i korisnih pedagoško-opšteobrazovnih tekstova namenjenih mladim majkama i svom ženskom svetu. Njene pozorišne igre za decu (dečje glume), inspirisane i posvećene njenim učenicama, izvođene su širom Vojvodine.
Prevela je nekoliko Hajneovih i Geteovih stihova, pripovetke Paula Hajzea, Leopolda fon Saher-Mazoha, Jokai Mora i drugih i napisala preko četrdeset pripovedaka koje su objavljene u listovima i časopisima na srpskom jeziku od kraja 19. do prvih decenija 20. veka. Njene pripovetke i novele nastajale su u eri romantizma i realizma, na podlozi onog vojvođanskog multilingvalnog evropski orjentisanog sveta koji je u srpsku književnost uveo Jakov Ignjatović.
Obilazeći Srem, Banat, naročito Bačku tokom tri decenije sakupila je zadivljujući broj narodnih pesama koje su žene stvarale i kao zbirku Srpske narodne ženske pesme (Rojtanske pesme) pre početka Prvog svetskog rata predala Matici srpskoj. Knjiga je trebala da bude izdata u ediciji Кnjige matice srpske, ali ne samo da se to nije desilo, već je u Rukopisnom odeljenju Matice srpske delo izgubljeno. Rojtanske pesme objavljene su u Novom Sadu više od sto godina pošto su ušle u Maticu srpsku, zahvaljujući prepisu sačuvanom u porodičnoj arhivi i Mariji Kleut koja je delo priredila za štampu.
Iskustvo Mileve Simić na velika vrata u našu književnost uvodi žene koje su zarađivale pišući i to na nekoliko planova: prevođenjem, objavljivanjem priča, pripovetki i novela u periodici, objavljivanjem dečjih gluma, u poslu sa udžbenicima, a zabeleženo je da je na književnom konkursu Matice srpske za Retku sreću – Šaljivu igru u jednom činu dobila 200 kruna. Danas, njoj u čast jedna ulica u Novom Sadu nosi njeno ime. Mileva Simić je živela i umrla u Grčkoškolskoj ulici, u kući koja je danas na broju 10.