Anica Savić Rebac (1892-1953) klasična filološkinja, istoričarka filozofije, književnica, prevodilac, profesorka Filološkog fakulteta Univerziteta u Beogradu jedna je od najznačajnijih ličnosti naše intelektualne baštine. Rođena je u Novom Sadu u porodici Milana Savića, jedno vreme sekretara Matice srpske i urednika Letopisa Matice srpske. Kao trinaestogodišnjakinja prevodila je poeziju Dž. G. Bajrona, a kasnije i P. B. Šelija i E. Verharna. Prve originalne književne radove – pesme objavila je u Brankovom kolu 1906.
Studije klasične filologije upisala je u Beču 1910. a okončala u Beogradu po završetku Prvog svetskog rata. U Novom Sadu biće uključena u rad Matice naprednih žena, a nastaviće da bude povezana sa tom organizacijom i posle 1921. i preseljenja u Beograd, gde je prvo dobila mesto suplentkinje, zatim i profesorke u Trećoj ženskoj realnoj gimnaziji. To je vreme kada se udala za Hasana Rebca. Prateći supruga jedno vreme je živela u Skoplju gde je radila kao profesorka u Ženskoj realnoj gimnaziji. U Skoplju je upoznala književnicu Rebeku Vest koja je u knjizi Crno jagnje sivi soko ostavila zabelešku o Anici i Hasanu. Anica Savić Rebac je na Filozofskom fakultetu Univerziteta u Beogradu 1932. odbranila doktorsku disertaciju pod naslovom Predplatonska erotologija koja je iste godine i objavljena.
Tridesetih godina 20. veka objavljena su njena značajna dela među kojima su: Geteov Helenizam (1933), Ljubav u filozofiji Spinozinoj (1933), Mistična i tragična misao kod Grka (1934), Platonska i hrišćanska ljubav (1936), Kallistos (na nemačkom jeziku, 1937), Tomas Man i problematika naših dana (1937). Nakon II svetskog rata u esejima Njegoš, Kabala i Filon, Njegoš i bogumilstvo i Pesnik i njegova poezija bavila se Njegošem i njegovim delom Luča Mikrokozma koje je prevela na engleski i nemački jezik.
Po završetku Drugog svetskog rata Anica Savić Rebac je 1946. izabrana za vanrednu, a kasnije i redovnu profesorku Filozofskog fakulteta Univeziteta u Beogradu. Posthumno su joj objavljena dela Antička estetika i nauka o književnosti (1954) i Helenski vidici (1966). Život će okončati samoubistvom, kako je napisala u „punoj lucidnosti intelekta i volje“, posle iznenadne smrti muža, Hasana Rebca. Sahranjena je na Novom groblju u Beogradu. Njena zaostavština čuva se u Matici srpskoj i Univerzitetskoj biblioteci Svetozar Marković u Beogradu. Anica Savić Rebac je tokom novosadskog perioda, stanovala u ulici Svetozara Miletića 13. Jedna ulica u novosadskom naselju Slana bara danas nosi njeno ime kao i organak Gradske biblioteke sa knjigama na stranim jezicima i jezicima nacionalnih manjina.