Sofija Vujić (1851-1921), najmlađe od sedmoro dece sveštenika iz Ivande Luke Popovića, u dobi od jedanaest godina postala je najmlađa profesionalna glumica na našem tlu. U januaru 1862, postala je članica novosadskog Srpskog narodnog pozorišta. Sestre Popović, a među njima i Sofija, su u novosadskom pozorištu stvorile jednu vrstu zajednice, te su u jednom od sukoba u glumačkom kolektivu napustile Srpsko narodno pozorište formirale sopstvenu družinu koja je jedno vreme nastupala u Zagrebu.
Sofija se vratila u Srpsko narodno pozorište 1864. gde je upoznala budućeg supruga, kompozitora i dirigenta Aksentija Maksimovića za koga se udala 1867. Porodica Maksimovć je zbog Aksentijevih studija muzike, u periodu 1871-1873. živela u Pragu. Posle iznenadne smrti supruga Sofija je bila prisiljena da prihvati angažmane u mnogim pozorištima da bi se u novosadsko Srpsko narodno pozorište vratila 1878. gde je ostala do penzionisanja 1906.
Novosadska javnost će pamtiti Sofiju Vujić kao sjajnu i svestranu glumicu. Njene najznačajnije uloge su: Kosara (Vladislav), Mara (Miloš Obilić), Carica Milica (Zadužbina). Od novosadske publike oprostila se ulogom grofice Sremske u Majci (1906). U ime “njene” publike – na otvorenoj sceni – od nje se oprostio pesnik Laza Kostić. Napustivši pozornicu, Sofija Vujić je živela u kući u Dunavskoj 16. Umrla je u Novom Sadu. Sahranjena je na Almaškom groblju. Jedna ulica u naselju Klisa nosi njeno ime.