Ana Cimer / Czimmer Anna, Gresz Béláné (1906-1967) lekarka i naučnica (bakteriološkinja i farmakološkinja), a zatim i folkloristkinja, prevodilac i publicistkinja pripada trima kulturama: mađarskoj, srpskoj i rumunskoj. Rođena je u Aradu u Transilvaniji (Erdelju) u porodici berbera i felčera Mikloša Cimera. Jermensko poreklo majke biće važan deo njenog indentiteta. Posle uspešno okončane mature u Aradu 1925, odabrala je da studira medicinu na Medicinskom fakultetu u Segedinu, gde je 1931. postala prva žena sa diplomom lekara.
Pre Drugog svetskog rata, radila je jedno vreme kao lekarka u Segedinu, kao asistentkinja Alberta Sentđerđija (Albert Szent–Györgyi), pronalazača vitamina C i dobitnika Nobelove nagrade za medicinu 1937. Dr Ana Cimer je pripadala grupi istraživača i istraživačica kojima je bio otvoren prostor vodećih naučno-istraživačkih i obrazovnih institucija u Mađarskoj u vreme kada je to bio naučni prostor svetskog značaja: Teoretski institut u Segedinu, Farmakološki institut u Debrecinu, Bakteriološki institut u Segedinu i Državni higijenski zavod u Budimpešti. Ovome treba dodati i podatak da je ona rukovodila bakteriološkim stanicama u Klužu (Koložvaru) i Novom Sadu. Nejasno je kada je tačno došla u Novi Sad, ali je izvesno da je to bilo tokom II svetskog rata i da je došla kao lekar. U nekim izvorima se navodi podatak da je došla sa suprugom Gres Belom. Kao strana državljanka morala je da napusti Novi Sad po okončanju rata, ali se 1948. u njega vratila i to „na traženje Ministarstva rada FNRJ“ kao „strani stručnjak“ – ugovorna lekarka specijalistkinja dijagnostičkog laboratorija i bakteriološkinja i to na mesto „šefa Dijagnostičkog laboratorija Gr. poliklinike“ u Novom Sadu. Zna se da je u toku lekarske karijere bila na čelu bakteriološkog odeljenja u bolnicama za tuberkulozu u Novom Sadu i Sremskoj Kamenici.
Dr Ana Cimer je bila poznavalac mađarske, francuske i rumunske književnosti, a pratila je i dešavanja unutar savremene srpske književne produkcije. Zna se da je sa francuskog jezika prevela novele Marsela Emea i Antoana de Sent Egziperija i dr. Pored prevoda sa francuskog i rumunskog jezika pisala je i kritiku književne produkcije štampane na mađarskom, francuskom i rumunskom jeziku. Može se reći da je sredinom 20. veka bila deo književnog života Vojvodine, neposredno preko objavljenih prevoda, kritičkih i polemičkih tekstova, posredno preko neformalnog književnog salona koji je postojao u njenom stanu i prepiske sa mađarskim književnicima. Njeni prvi radovi u vezi sa podacima o načinima narodnog lečenja u oblastima Tisantul (Tiszántúl) i Kalotaseg (Kalotaszeg) ili onih koje su pamtile stare žene bile su deo sećanja i kulturne i nacionalne reprezentacije naroda kome je pripadala. Metode narodnog lečenja biće predmet njenog interesovanja i to u vreme intenzivne naučno-istraživačke karijere, ali i nekoliko decenija kasnije, kada će 1951. pored žive prevodilačke i publicističke aktivnosti, napisati Adatok Kupuszina néprajzához (Podaci o etnologiji Kupusine) koji će posthumno biti objavljeni u časopisu Híd. Etnološki zapisi, uz njen prevodilački i publistički rad, uvrstiće je u Istoriju književnosti jugoslovenskih Mađara Imre Borija i Jugoslovenski mađarski književni leksikon Lasla Gerolda.
Teško bolesna i usamljena umrla je u 61. godini. Sahranjena je na Rimokatoličkom groblju u Futoškoj ulici u Novom Sadu. Njen grob, skromna humka sa drvenim krstom, na kome je pisalo GRESZ Cz. Anna, danas se više ne može pronaći.